Als Patti Smith het podium van Paradiso op komt, lijkt ze bijna een lief omaatje met haar grijze haren. Maar haar antichristelijke statement uit de jaren zeventig klinkt nog even ingetogen en giftig als weleer.

T-shirts, cd's, lp's. Bij de merchandising wordt de gebruikelijke waar aangeboden. Opvallend is wel het schoudertasje dat ook te koop is. Zo'n zwart linnen geval is het, met als opdruk ‘Jesus died for somebody’s sins'.

Liefhebbers van het werk van Patti Smith herkennen er meteen een deel in van de openingszin van haar in 1975 verschenen debuutalbum Horses. Volledig luidt die zin: ‘Jesus died for somebody’s sins but not mine'. Pittige start van een carrière, zo'n antichristelijk statement, zeker voor iemand die opgroeide in een milieu van Jehova's getuigen.

Van dat milieu had Smith zich in ‘75 al lang los gemaakt. Toch had de muziek op Horses duidelijk religieuze trekken. Rock-’n-roll was voor Patti Smith veel meer dan vermaak. De muziek was haar religie. En mocht die muziek op plaat al intens klinken, op het podium deed ze er nog een schepje bovenop.

Lees verder op parool.nl

Patti Smith met links haar zoon Jackson Smith en rechts Lenny Kaye, die er in 1975 ook al bij was. © Anjali Ramnandanlall