Daar zit je dan. Doodsbang om iets te zeggen. Om aan te geven dat je mishandeld wordt. Om te vertellen dat de hulp, waar je zo afhankelijk van bent, tegen je grauwt en snauwt of je zelfs pest en treitert. Om iemand te vertellen dat je merkt dat er geregeld geld verdwijnt. Of spullen weg zijn. Je vraagt je zelfs af of het wel mishandeling is, want dat is toch als je klappen krijgt? Je bent bang om het aan te kaarten. Wat moet je zeggen, en tegen wie?

Helaas praten slachtoffers van ouderenmishandeling te vaak niet over wat hen overkomt. Uit angst dat de ander toch niet gelooft wat je zegt. Uit schaamte, omdat je het zover hebt laten komen. Of omdat je bang bent dat je zonder hulp komt te zitten, omdat degene die je mishandelt toevallig de enige persoon is die af en toe bij je langskomt.

Is de pleger een professionele zorgverlener dan kun je er vaak wat makkelijker over praten dan wanneer de pleger een bekende of een familielid is. Want je wilt geen onrust en ellende in de familie veroorzaken en bent bang voor de reactie van anderen. Maar wist je dat in 80 procent van de gevallen van oudermishandeling de pleger een partner, kind, kleinkind, ander familielid of bekende is!

Lees verder