Elma Drayer: "Al sinds haar overwinning in 2005 staat Angela Merkel op mijn heldinnenlijstje. Niet omdat haar politieke opvattingen de mijne zijn. Ze won mijn sympathie om de simpele reden dat ze nimmer een thema heeft gemaakt van haar vrouw-zijn - terwijl iedereen om haar heen niets liever deed dan haar daar fijntjes aan herinneren.
Dat begon al bij partijgenoot Helmut Kohl die haar liefkozend ‘Mädchen’ noemde. Zou hij een mannelijke pretendent liefkozend als ‘jongetje’ hebben betiteld? Na haar eerste verkiezingszege debatteerden ze bij de buren serieus over de prangende vraag of Merkel het zware ambt wel aan zou kunnen - een bekommernis die ze bij mannen vast niet zouden hebben. Eenmaal in functie werden haar kleedstijl, haar haardracht, haar lichaamshouding besproken met een ijver die mannelijke tegenvoeters zelden ten deel valt. Ook waren er types als de Italiaanse premier Silvio Berlusconi die in 2011 sprak van Merkels seksueel onaantrekkelijke dikke achterwerk, maar dan in nog veel grovere bewoordingen - ik geloof niet dat hij ooit een mannelijke regeringsleider op seksuele aantrekkelijkheid heeft beoordeeld."
